مقدمه: در دهه های اخیر، امنیت غذایی به یک مشکل جهانی تبدیل شده است. از این رو، شناسایی و معرفی شاخص جامعی که بتواند تصویر صحیحی از وضعیت امنیت غذایی کشور ارایه نماید، ضروری به نظر می رسد.روش ها: در پژوهش حاضر، شاخص امنیت غذایی جهانی (Global Food Safety Initiative یا GFSI) برای نخستین بار جهت مطالعه وضعیت امنیت غذایی کشور ایران طی سال های 1360 تا 1392 مورد استفاده قرار گرفت. این شاخص در سال 2012 توسط واحد اطلاعات اکونومیست (Economist Intelligence Unit یا EIU) معرفی شد و یک مدل پویای کمی و کیفی متشکل از مولفه های منحصر به فرد امنیت غذایی در سه زیرشاخص «دسترسی به مقدار کافی و متنوع از مواد غذایی، توان مالی و کیفیت و سالم بودن» می باشد. شاخص GFSI در شناسایی عواملی که بر ناامنی غذایی موثر هستند، پا را از گرسنگی فراتر نهاده است و بر مولفه های کیفی نشان دهنده سیاست های دولت ها تاکید می نماید. جهت محاسبه این شاخص، از داده های کتابخانه ای سطح کلان سازمان خواروبار کشاورزی، بانک جهانی، بانک مرکزی، قانون برنامه و بودجه و وزارت راه و شهرسازی استفاده گردید. کسب امتیاز 75.1 تا 89.7 درصد بهترین وضعیت، 57.8 تا 75.0 درصد وضعیت خوب، 44.2 تا 57.7 درصد وضعیت متوسط و 16.0 تا 44.1 درصد وضعیت بحرانی را نشان می دهد.یافته ها: وضعیت امنیت غذایی طی دوره مورد بررسی، از یک روند افزایشی همراه با نوساناتی برخوردار بود و در برخی سال ها افزایش و در برخی دیگر کاهش داشت، به طوری که کمترین سطح امنیت غذایی در سال 1360 با امتیاز 28.0 درصد (وضعیت بحرانی) و بیشترین آن در سال 1389 با 71.6 درصد گزارش شد. سطح امنیت غذایی در آخرین سال مورد مطالعه (سال 1392) با 0/65 درصد، از وضعیت خوبی برخوردار بود.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت انکار نشدنی امنیت غذایی، لزوم شناسایی وضعیت کشور با شاخص نوین GFSI ضرورت دارد. بر اساس نتایج، وضعیت امنیت غذایی کشور روندی افزایشی را طی می کند، اما از بهترین وضعیت این شاخص فاصله دارد که مستلزم تلاش هرچه بیشتر دولت مردان در این حوزه است.